कळीचे फुल
मज वाटे कि उगाच का त्रास तुला दिला.
नकळत उमलत्या कळीला फुलाचा भार दिला.
जीवनाच्या निराशेला कंटाळवाणा सुगंध दिला.
पलीकडच्या फुलदाणीत रुतलेल्या काट्याला
फुलमालेतील गज-याचा सुंदर रूप दिला.
कुणाच्या तरी वेणीत रोवण्याचा मान दिला.
कळले तेव्हा मला... का ? हा आभास मज दिला.
दगडाला फुटलेल्या पाझराला हात तू दिला.
फुल काय ? तू काय ? मी काय ?
कळीचे फुल, तू चे मी हा खास मज दिला.
आज कळीचे फुल बनण्यातून जगण्याला अर्थ दिला.
दरवडणा-या प्रेमाच्या गंधाने जगण्याला बळ दिला.
---प्रा. संदीप नंदेश्वर, नागपूर.
No comments:
Post a Comment